Wellicht het meest opvallende aan Jim Wormoud uit Jubbega was zijn onopvallendheid. Al sinds zijn vroege jaren was Jim erin geslaagd om, met name in grotere gezelschappen, op te gaan in de massa, in die kluwen van zielen die zich op recepties in zalencentra bijeen lieten drijven rond in doeken ingezwachtelde statafels, omdat juist daar de schalen met vlammetjes, frikadelletjes en bitterballen stonden.

“Wie?” had Aaltje wedergevraagd tijdens de inquisitie van de haar onbekende podcaster Desi Stultie, waarop ze vervolgd had, “nee, nooit gezien, nou ja, ik ken hem niet, dus ik weet niet of ik hem gezien heb, want als je iemand niet kent, kun je hem ook niet zien.”

Daarmee wist Desi dat ze meteen een mooie, pakkende zin had voor de opening van haar nieuwste podcast-aflevering in de reeks “Vere, non es stultie!”

Thuis tikte ze op haar laptop de inleiding van de tekst die op deze quote zou volgen: “Het meest opvallende aan Jim Wormoud uit Jubbega was waarschijnlijk zijn onopvallendheid. Niet voor niets had deze schijnbaar anonieme columnist uit het Friese achterland als slogan: “Witregel in een warrige wereld”. Als zodanig had Jim Wormoud uit Jubbega in enkele jaren tijd meer witregels geschreven dan Cristiano Ronaldo in zijn voetbalcarrière doelpunten bijeen zou trappen (en koppen). Dit heuglijke feit had hij gevierd door tijdens een of andere receptie in een of ander zalencentrum ter ere van een of andere gelegenheid, zijn spijkerbroek uit te doen en zijn boxershort als een vroegbejaarde ongeveer tot onder zijn oksels te trekken en een vreemde halve pirouette te maken, waarbij zijn scrotum, net als ooit de ballen van Henk Koorn van Hallo Venray tijdens zijn escapade op de pogostick op Pinkpop ’92, even uit zijn strak getrokken broekje viel.

In tegenstelling tot dat optreden van het gekkengesticht dat Hallo Venray destijds heette te zijn, waren er tijdens deze receptie geen camera’s op het podium gericht, of het moest de camera van Ome Carel, zoals hij in de volksmond genoemd werd, zijn, maar die was nog ergens in de garderobe bezig met het witbalansen van zijn schier ontilbare exemplaar.

Omdat ook in de werkelijkheid niemand oog had gehad voor het optreden van Jim, zou je, nu ik het woord toch al enigszins in de mond had genomen, net als die zinsnede, dit exemplarisch mogen vinden voor de ‘witregel in een warrige wereld’. Niemand had het gezien, niemand zou het ooit zien, het was derhalve nooit gebeurd.

Behalve natuurlijk voor Jim Wormoud uit Jubbega, die er enkele dagen later een witregel aan besteedde, maar omdat ook weinig – zeg maar nul, mensen die witregels daadwerkelijk lazen, kon je je in een vlaag van existentiële drift der tectonische vinylplaten afvragen, of er werkelijk wel iets gaande was.

Onder het toeziend oog van onverlaten in de kroeg die haar leven net zo snel weer zouden verlaten als ze er in deze huiskamer van de samenleving waren binnengestapt, schudde Desi haar hand los, waar ze van het naarstige tikwerk kramp in hand gekregen.

“Had Ronaldo vast ook weleens,” dacht ze. En vervolgens dacht ze dat nog eens, in een zin waarin een woordenwisseling (zoals je die nooit met zinnen moet hebben, want die verlies je altijd) haar het gevoel gaf dat er misschien iets anders aan de hand was.

“Had Ronaldo dat ook weleens,” dacht ze en hoewel het er niet stond, bemerkte ze dat er door de volgorde een vraagteken aan het einde stond. En om met Aaltje van hiervoor te denken, dacht ze “het hoeft er niet te staan, om het toch te zijn.”

Dat klonk als een witregel en terwijl Desi na de pauze – rust, en een kopje thee, verder schreef, ervaarde ze hoe haar podcast langzaam afdreef, als een losgeslagen miljoenenjacht van een eeuwige crimineel in St. Tropez, van de onopvallende verschijning van Jim Wormoud uit Jubbega naar de vraag of Ronaldo ook weleens kramp had. In enkele zinnen was ze daarna uitgekomen bij de vraag of knappe koppen weleens overwogen hadden om robots die ze naar hun evenbeeld gebouwd hadden, bewust te voorzien van een ‘krampmodule’, die ze dan waarschijnlijk ‘kortsluiting’ noemden of aanduidden met een woord dat nog geen betekenis had, zolang er niets aan gekoppeld was dat het woord beschreef.

Teruggetrokken in haar gedachten, schuilend voor de borrelpraat van de kroeg en de wirwar van onwetenswaardigheden waar witregels zwart van zagen, verzoop Desi in een zee van tijd, die gewoonlijk ons leven placht te heten.

Enfin, toen ze ontelbaar witregels later weer bij zinnen was gekomen, schreef ze het besluit van haar podcast van die week, over de robot die door studenten van de TU Twente – tuttuttut, je zou kunnen zeggen ‘wonderlijk’, maar was het dat wel, Jim Wormoud was genoemd.

Op de vraag van Desi of die toevallig uit Jubbega kwam, had ze helaas geen antwoord gekregen.

“Wie?” had Aaltje wedergevraagd tijdens de inquisitie van de haar onbekende podcaster Desi Stultie, waarop ze vervolgd had, “nee, nooit gezien, nou ja, ik ken hem niet, dus ik weet niet of ik hem gezien heb, want als je iemand niet kent, kun je hem ook niet zien.”

Daarmee wist Desi dat ze meteen een mooie, pakkende zin had voor de opening van haar nieuwste podcast-aflevering in de reeks “Vere, non es stultie!”

Thuis tikte ze op haar laptop de inleiding van de tekst die op deze quote zou volgen: “Het meest opvallende aan Jim Wormoud uit Jubbega was waarschijnlijk zijn onopvallendheid. Niet voor niets had deze schijnbaar anonieme columnist uit het Friese achterland als slogan: “Witregel in een warrige wereld”. Als zodanig had Jim Wormoud uit Jubbega in enkele jaren tijd meer witregels geschreven dan Cristiano Ronaldo in zijn voetbalcarrière doelpunten bijeen zou trappen (en koppen). Dit heuglijke feit had hij gevierd door tijdens een of andere receptie in een of ander zalencentrum ter ere van een of andere gelegenheid, zijn spijkerbroek uit te doen en zijn boxershort als een vroegbejaarde ongeveer tot onder zijn oksels te trekken en een vreemde halve pirouette te maken, waarbij zijn scrotum, net als ooit de ballen van Henk Koorn van Hallo Venray tijdens zijn escapade op de pogostick op Pinkpop ’92, even uit zijn strak getrokken broekje viel.

In tegenstelling tot dat optreden van het gekkengesticht dat Hallo Venray destijds heette te zijn, waren er tijdens deze receptie geen camera’s op het podium gericht, of het moest de camera van Ome Carel, zoals hij in de volksmond genoemd werd, zijn, maar die was nog ergens in de garderobe bezig met het witbalansen van zijn schier ontilbare exemplaar.

Omdat ook in de werkelijkheid niemand oog had gehad voor het optreden van Jim, zou je, nu ik het woord toch al enigszins in de mond had genomen, net als die zinsnede, dit exemplarisch mogen vinden voor de ‘witregel in een warrige wereld’. Niemand had het gezien, niemand zou het ooit zien, het was derhalve nooit gebeurd.

Behalve natuurlijk voor Jim Wormoud uit Jubbega, die er enkele dagen later een witregel aan besteedde, maar omdat ook weinig – zeg maar nul, mensen die witregels daadwerkelijk lazen, kon je je in een vlaag van existentiële drift der tectonische vinylplaten afvragen, of er werkelijk wel iets gaande was.

Onder het toeziend oog van onverlaten in de kroeg die haar leven net zo snel weer zouden verlaten als ze er in deze huiskamer van de samenleving waren binnengestapt, schudde Desi haar hand los, waar ze van het naarstige tikwerk kramp in hand gekregen.

“Had Ronaldo vast ook weleens,” dacht ze. En vervolgens dacht ze dat nog eens, in een zin waarin een woordenwisseling (zoals je die nooit met zinnen moet hebben, want die verlies je altijd) haar het gevoel gaf dat er misschien iets anders aan de hand was.

“Had Ronaldo dat ook weleens,” dacht ze en hoewel het er niet stond, bemerkte ze dat er door de volgorde een vraagteken aan het einde stond. En om met Aaltje van hiervoor te denken, dacht ze “het hoeft er niet te staan, om het toch te zijn.”

Dat klonk als een witregel en terwijl Desi na de pauze – rust, en een kopje thee, verder schreef, ervaarde ze hoe haar podcast langzaam afdreef, als een losgeslagen miljoenenjacht van een eeuwige crimineel in St. Tropez, van de onopvallende verschijning van Jim Wormoud uit Jubbega naar de vraag of Ronaldo ook weleens kramp had. In enkele zinnen was ze daarna uitgekomen bij de vraag of knappe koppen weleens overwogen hadden om robots die ze naar hun evenbeeld gebouwd hadden, bewust te voorzien van een ‘krampmodule’, die ze dan waarschijnlijk ‘kortsluiting’ noemden of aanduidden met een woord dat nog geen betekenis had, zolang er niets aan gekoppeld was dat het woord beschreef.

Teruggetrokken in haar gedachten, schuilend voor de borrelpraat van de kroeg en de wirwar van onwetenswaardigheden waar witregels zwart van zagen, verzoop Desi in een zee van tijd, die gewoonlijk ons leven placht te heten.

Enfin, toen ze ontelbaar witregels later weer bij zinnen was gekomen, schreef ze het besluit van haar podcast van die week, over de robot die door studenten van de TU Twente – tuttuttut, je zou kunnen zeggen ‘wonderlijk’, maar was het dat wel, Jim Wormoud was genoemd.

Op de vraag van Desi of die toevallig uit Jubbega kwam, had ze helaas geen antwoord gekregen.

Harken!sfggergegrergergergergegegegegergrgreg