“Jezus Christus,” had iemand in het zogeheten pijpenlaatje van een kroeg in de Bijlmer geroepen, “weer zo’n lap tekst”.

Vanaf een barkruk verderop in de toko werd schamper gelachen: “tja, moet je de bijbel proberen, da’s pas een lap tekst”.

En elders in het vertrek bromde weer een ander: “Ja, een lap tekst, maar wat een flauwekul allemaal.”

Buiten stond zo’n beetje de hele landelijke pers zich te verdringen om een quote op te pikken van Shanice, de eigenaar (of zal ik eigenares zeggen) van het pijpenlaatje, die vooruitlopend op tal van zaken een, in een heel lelijk lettertype, uitgeprint A4-tje met daarop de tekst ‘1G’ boven haar deur had geplakt.

Ze stonden zich gezamenlijk te verkneukelen om op te tekenen wat Shanice nou precies met dat onooglijke velletje bedoelde.

“Alleen gevaccineerden?” schutterde een millennial met zijn nieuwste modelletje mobiel in de aanslag.

Shanice lachte het weg.

“Wat dan?” vroeg een ander, die gezien zijn blocnote nog van de oude stempel was.

En omdat Shanice het op veler verzoek kort wilde houden, riep ze luid en duidelijk: “Ik wil alleen nog ‘gezellige’ mensen, dat komt bij mij op plaats 1, dus de ‘g’ van ‘gezellig’!”

Omdat de verslaggevers rijen dik stonden, alsof ze op zondagmiddag de Arena binnen wilden om te kijken hoe de plaatselijke FC de FC uit een andere plaats zou verslaan, verwaterde die gezelligheid en schreven sommige ‘gekleurd’ op en voor Shanice weer goed en wel achter haar toog stond, stond het al op internet.

En terwijl buiten ijverige pennenlikkers stukken weg tikten over Sinterklaas en het onverhoopte ‘besmettingsgevaar’ van de drommen kinderen die op dezelfde zondag dat de plaatselijke FC in een leeg stadion stond (het was een interlandperiode, dus het was niet meer dan een oefenpot waar niemand kaartjes voor kocht), tapte Shanice weer een aantal fluitjes vol voor de goegemeente die voornamelijk bestond uit voormalige Ghanezen, Surinamers, Angolezen, een Kirgiziër en drie Kroaten die op de bonnefooi naar de Bijlmer waren gereden, omdat ze daar nog gratis konden parkeren en zij er vanuit waren gegaan dat de plaatselijke FC wel spelen zou.

En natuurlijk moesten we David – zeg maar Dave, niet vergeten die zijn achenebbisj buurtje (Indische buurt) overgenomen had zien worden  door protserige types die met wat ambachtsloze fratsen bakken met geld hadden verdiend, waardoor hij de benen had genomen en nu in het pijpenlaatje van Shanice zijn oude dag verzoop. Over de stereo installatie van de toko weerklonk een liedekijntje van Het Goede Doel over Sinterklaas – wie kent hem niet? en over Piet. Nou, die kende Dave wel, maar Piet zat te verpieteren achter de plastic geraniums van zijn in de jaren tachtig bemachtigde huurwoninkje in de Indische buurt, waar hij zelden nog uitkwam, omdat hij zich helemaal niet meer thuis voelde in de wereld van 2G – ‘maar we gingen toch voor 5G, huh?’.

“Tja, Piet!” verzuchtte Dave en de Ghanezen, de Surinamers, de Angolezen en die ene Kirgiziër begrepen donders goed waar hij het over had. Alleen die drie Kroaten vatten het niet, maar wat deerde het, dacht Dave, die kwamen van buiten.